නො පෙනෙන ලොව සැබෑ තතු (02 කොටස) "පින හා කුසලය"

ප්‍රශ්නය : අවසර යි ගරු කටයුතු ස්වාමීන් වහන්ස, පින සහ කුසලය කියන වචන දෙක අප නිතරම අසා පුරුදු වචන දෙකක්. අප මේ වචන දෙක පිළිබඳ ඇතැම් ස්වාමීන් වහන්සේලාගෙන් විමසුවාම පින යනු ලෞකික සැප සම්පත් උදෙසා කරන යහපත් දේ වශයෙන් සහ කුසලය යනු ලෝකෝත්තර සැප පිණිස කරන යහපත් දේ වශයෙන් තෝරා දෙනු ලැබුවා. එසේ අප එය පිළිගැනීමේ වරදක් තිබෙනවාද?

නො පෙනෙන ලොව සැබෑ තතු (01 කොටස) "කර්මය"

ජීවිතයට සැපදුක් වේදනා ලබාදෙමින් පුද්ගලයා අනුව ලුහුබඳින එකම ශක්තිය කර්මයයි.  කර්මයට යටත් නොවන අයෙකු විශ්වයේ කොතනකවත් නැත.  ජාති, කුල, ආගම්, පක්ෂ භේදයකින් තොරව කුමන තරාතිරමක අයෙකුට වුවත් කර්මයට මුහුණ දෙන්න වෙනවා.  දුගී පැල්පතේ සිට මහා මන්දිරවල සැප විදින රජතුමා දක්වා සහ අන්ධ බාල පෘථජ්ජනයාගේ සිට සිත දියුණු කිරීමෙන් සියල්ල අවබෝධ කළ ලොව්තුරා බුදුරජාණන් වහන්සේ දක්වා මේ සියල්ලන්ගේම පසුපස සෙවනැල්ල සේ පැමිණ විපාක දෙන කුසල් අකුසල් කර්ම පිළිබඳ සමාජයේ බොහෝ අයට අවබෝධය අඩුයි.  දුකේ දී කනස්සලු වී පිහිට ඉල්ලා යදිමින් නොපෙනෙන බලවේග පසුපස හඹා ගොස් දේවාල ගානේ රස්තියාදු වී අමනුස්සයින් සරණ යන්නේ කාලය, ශ්‍රමය ධනය නැති නාස්ති ගර ගනිමින් පශ්චාත්තාප වන්නේ කර්ම නියාමය ටිකක් හෝ තේරුම් නොගත් නිසයි.  කර්මයේ තතු ජන සමාජය වෙත සමීප කරන්නට කර්මය යනු කුමක්දැයි අප නාඋයනේ අරියධම්ම නාහිමියන්ගෙන් විමසූ විට ඊට ලැබුණු පිළිතුර මෙසේය.

පාලි භාෂාව හා වාග්විද්‍යාව (හත්වැනි කොටස) ඉන්දු ආර්ය භාෂා ඉතිහාසය හා එහි බෙදීම්

ඉන්දු යුරෝපීය මූල භාෂා යුගය තුළ සංචාරක එඬේර ජීවිතයක් ගත කළ ආර්යයන්ගේ ඉන්දියාවට පැමිණීම පිළිබඳ ප්‍රවෘත්තිය ඉහත සඳහන් කරන ලදි. දැනට හෙළිදරව් කර ගෙන ඇති කරුණු අනුව මේ පැමිණීම ක්‍රි.පූ.15 වැනි සියවසේ දී හෝ ඊට ආසන්න කාලයේ දී සිද්ධ වන්නට ඇතැයි වාග්විද්‍යාඥයන්ගේ හා මානව විද්‍යාඥයන්ගේ අදහස යි. ඒ සඳහා ජනගහණය අධික වීම වැනි ස්වභාවික හේතු බලපාන්නට ඇති බවත්, පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට ජනපද විශාල කරමින් ක්‍රමානුකූල ව ඉන්දියාව තුළට කා වැදෙන්නට ඇති බවත් විශ්වාස කෙරේ. ඒ හැරුණු කොට ජාතියක් වශයෙන් සංවිධානාත්මක ව දිග්විජය කරමින් ප්‍රදේශ අල්ලා ගැනීමේ අපේක්ෂාවක් මොවුන් තුළ වූ බවට සාක්ෂි වෛදික සාහිත්‍යයෙන් පිළිබිඹු නො වේ.

පාලි භාෂාව හා වාග්විද්‍යාව (හත්වැනි කොටස) ඉන්දු ආර්ය භාෂා ඉතිහාසය හා එහි බෙදීම්

ඉන්දු යුරෝපීය මූල භාෂා යුගය තුළ සංචාරක එඬේර ජීවිතයක් ගත කළ ආර්යයන්ගේ ඉන්දියාවට පැමිණීම පිළිබඳ ප්‍රවෘත්තිය ඉහත සඳහන් කරන ලදි. දැනට හෙළිදරව් කර ගෙන ඇති කරුණු අනුව මේ පැමිණීම ක්‍රි.පූ.15 වැනි සියවසේ දී හෝ ඊට ආසන්න කාලයේ දී සිද්ධ වන්නට ඇතැයි වාග්විද්‍යාඥයන්ගේ හා මානව විද්‍යාඥයන්ගේ අදහස යි. ඒ සඳහා ජනගහණය අධික වීම වැනි ස්වභාවික හේතු බලපාන්නට ඇති බවත්, පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට ජනපද විශාල කරමින් ක්‍රමානුකූල ව ඉන්දියාව තුළට කා වැදෙන්නට ඇති බවත් විශ්වාස කෙරේ. ඒ හැරුණු කොට ජාතියක් වශයෙන් සංවිධානාත්මක ව දිග්විජය කරමින් ප්‍රදේශ අල්ලා ගැනීමේ අපේක්ෂාවක් මොවුන් තුළ වූ බවට සාක්ෂි වෛදික සාහිත්‍යයෙන් පිළිබිඹු නො වේ.

පාලි භාෂාව හා වාග්විද්‍යාව (හයවැනි කොටස) ඉන්දු - ඉරානීය භාෂා ශාඛාව

ඉන්දු යුරෝපීය භාෂා පවුලේ දීර්ඝ ඉතිහාසයක් ඇති ශාඛාව ඉන්දු ඉරානීය ශාඛාව යි. මෙය පෙරසාකච්ඡා කළ සතම් ගණයට අයත් භාෂා ශාඛාවකි. එසේ ම, කෙන්තුම් භාෂා අතර ගැනෙන හිටයිට් භාෂා ශාඛාව තරම් ම හෝ ඊටත් පැරණි ඉතිහාසයක් ඇති භාෂාවක් ලෙස ද සැලකේ. අද දක්වා ම පැවැත එන ඉතා දීර්ඝ සාහිත්‍යයක් ඇති භාෂා ශාඛාව ද මෙය යි. පැරණි අවේස්තන් සාහිත්‍යය සේ ම, ඍග් වෛදික සාහිත්‍යය ද අයත් වන්නේ මෙම ඉන්දු - ඉරානීය ශාඛාවට යි. මෙම ඉන්දු ඉරානීය ශාඛාව වර්ණ මාලාව හා පද සිද්ධිය අතින් ඉන්දු යුරෝපීය භාෂා පවුලට වඩාත් සමීප වේ. ඉන්දු යුරෝපීය භාෂා පවුලෙහි වෙනත් ශාඛා ලෙස මූල භාෂාවට වඩා සමීප සබඳතාවක් නො දක්වයි.

පාලි භාෂාව හා වාග්විද්‍යාව (පස්වැනි කොටස) ඉන්දු - යුරෝපීය මූල භාෂාව හඳුනා ගැනීම

ලෝක භාෂා අතර ඉන්දු - යුරෝපීය භාෂා පවුල තරම් ඓතිහාසික, තුලනාත්මක, වර්ණනාත්මක හා විද්‍යනුකූල පර්යේෂණවලට භාජනය වූ වෙනත් භාෂා පවුලක් නො මැති තරම් ය. මීට අයත් භාෂා සියල්ල ම පාහේ විද්‍යාත්මක පිරියෙසුම්වලට භාජනය වී ඇති හෙයින් මෙහි හැම අංශයකට ම අයත් වැදගත් කරුණු බොහොමයක් මේ වන විට අනාවරණය කර ගෙන හමාර ය. ඒවාට අනුව මෙහි ප්‍රභවය, ව්‍යාප්තිය හා ශාඛා ප්‍රශාඛා ආදිය පිළිබඳ වුව එතරම් විවාදාපන්නභාවයක් පැන නැඟී ඇති බවක් නො පෙනේ. එහෙත්, ඇතැම් ශාඛාවල භාෂාන්තර සබඳතාවන් පිළිබඳ පැහැදිලි ස්ථාවරයක් මේ තාක් ගොඩනගා ගෙන නො මැති අතර, නූතන විද්‍යාත්මක ක්‍රමෝපායන්ගේ පිහිටාධාරයෙන් එම අවුල් තැන් ද, ඉතා ඉක්මනින් නිරවුල් කර ගත හැකි වනු ඇතැයි විශ්වාස කෙරේ. භාෂා සමාජයේ විශාලත්වය, ඊට හිමි සමාජ තත්ත්වය, භාෂා තත්ත්වය, සාහිත්යික වටිනාකම, ලෝක ව්‍යාප්තිය හා ප්‍රකට භාවය ආදී සාධක මත මේ භාෂා පවුල කෙරෙහි වැඩිමනක් අවධානය යොමු වූ බව කිව හැක.

පාලි භාෂාව හා වාග්විද්‍යාව (හතර වැනි කොටස) ලෝක භාෂා වර්ගීකරණය

ලෝක භාෂාවෝ ගණනින් අතිවිශාල ය. ඉන් බොහොමයක තතු දැනට සාමාන්‍යය මට්ටමින් හෙළි කර ගෙන තිබේ. එහෙත්, ඒ අතරිනුත් තවමත් විද්‍යනුකූල පරීක්ෂණවලට භාජනය වී ඇත්තේ ස්වල්පයකි. එසේ ම, නම් පවා හරි හැටි හෙළි නො වූ භාෂා ද බොහෝ ය. අපට පෙනි පෙනී ම ලොවින් තුරන් වන භාෂා ද වේ. තව ද, හුදු වාචික ව්‍යවහාරයට පමණක් සීමා වූ භාෂා දියුණු සංවර්ධිත භාෂා ඉදිරියේ අවසන් හුස්ම හෙළමින් සිටී. අදට වඩා මේ තත්ත්වය ඉදිරියට උග්‍ර විය හැකි ය. එසේ ම, බාගවිට විවිධ උපභාෂාවෝ සම්මිශ්‍රණයෙන් නව ප්‍රධාන භාෂා ද බිහි විය හැකි අතර, මෙතෙක් ලොව නො පැවැති අන්දමේ අමුතු භාෂා ද බිහි විය හැකි ය. මෙය තත්කාලයට අනන්‍යසාධාරණ වූ නො වැළැක්විය හැකි ක්‍රියාදාමයකි. මේ තත්ත්වය කරණ කොට ගෙන භාෂා සම්බන්ධයෙන් නිරවුල් බෙදීමක් ඇති කර ගැනීම උගහට ය. භාෂා පිළිබඳ සම්පූර්ණ දැනීමක්, අවබෝධයක් කිසිවෙකුටත් නො මැති වීම නිසා ඒ කාර්යය වඩාත් දුෂ්කර අතට හැරී ඇත.

පාලි භාෂාව හා වාග්විද්‍යාව (තුන්වැනි කොටස) භාෂාවේ පරිණාමය හා අර්ථ විපර්යාසය

තුන් කාලයට ම පොදු සත්‍යයක් වන අනිත්‍යතා සිද්ධාන්තයට අනුව ලොව කිසිවක් සදාතනික නැත; ස්ථිර නැත. භාෂා පරිණාමය යනුවෙන් ඉහත සාකච්ඡා කරන්නට යෙදුණෙන් භාෂාව සම්බන්ධයෙන් ද ඒ තත්ත්වය සාධාරණ වූ බව පිළිගන්නට සිදු වේ. සාමාන්‍යයෙන් මළ භාෂාවකට වඩා ජීව භාෂාවක විපරිණාමය ඉක්මන් බව කීම යුක්ති සහගත ය. එයිනුත්, දියුණු සාහිත්‍යයකට උරුමකම් නො කියන, ලේඛන ව්‍යවහාරයක් නැති, හුදු කථිත ව්‍යවහාරයට ම පමණක් සීමා වූ භාෂාවන්ගේ පරිණාමීය ශීඝ්‍රතාව ඉතා ඉහළ ය. යම් භාෂා ව්‍යවහාරයක් සාහිත්‍යයක් විසින් මැනැවින් සුරක්ෂා කෙරේ නම් පරම්පරා දෙක තුනක් හෝ සියවසක් කිහිපයක් ගත වුවත් එහි වෙනස්වීමකුත් නො පෙනෙන තරම් ය. එහෙත් වරිගයෙන් ඈත් ව දුර පෙදෙස්හි දඩයමේ ගොස් වසර ගණනකට පසු ආපසු තම ගෝත්‍රය වෙත එන ඇතැම් වනචාරීනට නම් බාගවිට තම මව් බස අමතක වන්නටත් පිළිවන. සමූහ වශයෙන් මතු නො ව, ඒකල වශයෙනුත් පුද්ගලයෙකුගේ භාෂා ව්‍යවහාරයේ විශාල විපර්යාස ඇති විය හැක. එසේ නම්, මෙම භාෂා විපර්යාසය හෙවත්, භාෂා පරිණාමය පිණිස බලපවත්වන්නා වූ හේතු සාධක කවරේ ද යන වග ත්, වාග් විද්‍යාවේ දී විමසා බැලේ. ඒ අනුව, භාෂා පරිණාමයට තුඩු දෙන හේතු සාධක සියල්ල ප්‍රධාන ප්‍රාන්තර පහක් ඔස්සේ සාකච්ඡා කළ හැක.

පාලි භාෂාව හා වාග්විද්‍යාව (දෙවැනි කොටස) භාෂාව හා එහි ප්‍රභවය

ගෙවී ගිය ඉතිහාසය හා ගොඩනැගුණු ශිෂ්ටාචාරය තුළ මානවයා විසින් නිපදවා ගත් අන් සියලු නිෂ්පාදනයන්ට වඩා වැදගත් ම මෙවලම, උපකරණය, භාෂාව යි. මූලික වූ ත්, ද්විතීයික වූ ත් සියලු අවශ්‍යයතා සපුරා ගැනීමේ දී භාෂාව තරම් මිනිසාට උපකාරවත් වන අන් කෘත්‍රිම භාවිතාවක් නො මැති තරම් ය. ඒ තරමට ම භාෂාව ස්වභාවයෙන් ඉන්ද්‍රිය බද්ධ මනුෂ්‍යය ක්‍රියාකාරීත්වය හා තදනුබද්ධ ය. ඇතැම් විට ස්වශක්තියෙන් ක්‍රියාත්මක කළ නො හැක්කා වූ කාර්යයන් පවා ඉෂ්ටාර්ථසිද්ධිය කරා පමුණුවා ගනු වස් මිනිසාට ඇති එක ම පිළිසරණ භාෂාව ය. එය සකලවිධ ප්‍රයත්නයන්හි දී අන්තර් පුද්ගල සබඳතාව මනා ව රකිමින්, ඒ ඒ කාර්යයෙහි සාඵල්‍යයතාව උදෙසා මිනිසා යුහුසුළු කරවයි. එහෙයින්, දෙවියනුත්, කර්මයත් හැරුණු කොට මානව සමාජයේ ප්‍රගමනයත්, ශුභසිද්ධියත් උදා කරන්නා වූ දෛව බලවේගයට බවට භාෂාව ශික්ෂිත ලෝකයෙහි පූජාර්හ ය.

පාලි භාෂාව හා වාග්විද්‍යාව (පළමුවැනි කොටස) වාග්විද්‍යාව හඳුනා ගැනීම හා එහි ඉතිහාසය

විද්‍යනුකූල පර්යේෂණයන්ගෙන් තොර හුදු විශ්වාස මත පමණක් ගොඩනැගුණු පුරාතන වාග්විද්‍යාවේ බීජාවස්ථාවට විද්‍යාවක් වශයෙන් එතරම් වැදගත් ස්ථානයක් හිමි නො වේ. ඒ තත්ත්වයෙහි යම් වෙනසක් සිදු වූයේ වෛදික සංස්කෘත හා ග්‍රීක් වැනි පුරාතන භාෂා කිහිපයක ව්‍යාකරණ බිහි වීමත් සමඟ ය. මේවායේ ආදි කර්තෘන් පුරාතන භාරතීය ආර්යයන් හා පැරණි ග්‍රීකයන් ය. භාෂා තත්ත්ව ගවේෂණයන් හෝ වාග්විද්‍යාත්මක ප්‍රවේශයන් වැනි උසස් ගණයේ භාෂා ඉගෙනුම් ක්‍රමවේද නො මැති යුගයක, භාෂාවේ නිවැරදි ව්‍යවහාරය කෙරෙහි ම යොමු වූ මේ පැරණි වෛය්‍යාකරණිකයෝ, අදහස් ප්‍රකාශ කිරීම හා එහි දී ඇතිවන කායික - මානසික සම්බන්ධතාව, ශබ්දෝත්පාදක ඉන්ද්‍රිය පද්ධතිය හා එහි ක්‍රියාකාරීත්වය, උත්පත්ති ස්ථානය අනුව ශබ්ද වර්ගීකරණය, අක්ෂර වින්‍යාසය, පද සිද්ධිය හා වාක්‍ය නිර්මාණය ආදී භාෂාමය මූලධර්ම කෙරෙහි අවධානය යොමු කළ හ. වාග්විද්‍යා ඉතිහාසය තුළ ව්‍යාකරණයේ බිහි වීම අතිශයින් වැදගත් කොට සැලකෙන්නේ මේ නිසා ය. කෙසේ වෙතත් මුල් යුගය තුළ පෙරදිග හා අපරදිග තුළ ව්‍යාකරණය යන්නෙන් අදහස් කළේ එකිනෙකට වෙනස් භාෂාමය ප්‍රවේශයන් දෙකකි. යාස්ක - පාණිනී - පතංජලී වැනි භාරතීය පඬිවරු පෙරදිග ව්‍යාකරණය බිහි කරමින් උත්සාහ කළේ ආගමික සාහිත්‍යය විෂයෙහි උපකාරවත් වන පරිදි භාෂාව විග්‍රහ කිරීමට යි. එහෙත්, අපරදිග ව්‍යාකරණය (Grammar =  මෙය ග්‍රීක ග්රැමටික් Grammatike යන වචනයෙන් සකස් වූවකි. ලිවීමට සම්බන්ධ හෝ ලිවීමේ කලාවට අයත් යන අර්ථය එහි ගැබ් වී ය) තුළ ඇරිස්ටෝටල් හා ප්ලේටෝ වැන්නවුන් භාෂාව විග්‍රහ කිරීමෙන් මතු නො ව, භාෂාවේ උත්පත්තිය, පරිණාමය වැනි ගැඹුරු මත නිරාකරණය පිණිසත් වෙහෙසුණහ.

ෂට් ශාස්තෘවරුන් හා ඔවුන්ගේ ඉගැන්වීම් (දීඝනිකායේ සාමඤ්ඤඵල සූත්‍රාන්තය ඇසුරිනි)

ගෞතම බුදුරජාණන් වහන්සේගේ සමකාලීන ශ්‍රමණ ශාස්තෘවරු ස'දෙනෙක් පිළිබඳ ත්‍රිපිටක පාළියේ නොයෙක් තැන සඳහන් වෙයි. දීඝනිකායේ සාමඤ්ඤඵල සූත්‍රාන්තය ඒ අතරින් ප්‍රධාන වන්නේ එකී ෂට් ශාස්තෘන්ගේ ඉගැන්වීම් පිළිබඳ දත හැකි ප්‍රමුඛ ථෙරවාදී මූලාශ්‍රය එය වන බැවිනි. "සඞ්ඝී චෙව ගණී ච ගණාචරියො ච ඤාතො යසස්සී තිත්ථංකරො සාධුසම්මතො බහුජනස්ස රත්තඤ්ඤු චිරපබ්බජිතො අද්ධගතො වයොඅනුප්පත්තො" ආදි වචන සමුදායකින් මේ ෂට්ශාස්තෘන්ගේ ප්‍රකටභාවය විස්තර කොට තිබේ. පැවිදි සමූහය යයි කියන ලද සඞ්ඝයා ඇත්තේනු යි සඞ්ඝී. එම ගණය ම ඇත්තේනු යි ගණී. ආචාරසික්ඛාපන වශයෙන් ඒ ගණයාට ආචාර්යයානු යි ගණාචරියො. ඤාතො යනු ප්‍රසිද්ධ, ප්‍රකට, අල්පේච්ඡ, ලද දැයින් සතුටු වන්නේ ය, අල්පේච්ඡතාව නිසා වස්ත්‍රයක්වත් නො හඳිති යි නැඟුණු යසසක් ඇත්තේනු යි යසස්සී. ලද්ධි ඇති කරන්නේ තිත්ථංකරො නමි. මොහු සාධු සුන්දර (යහපත් සොඳුරු) සත්පුරුෂයෙකැ යි මෙසේ සම්මත වූයේ සාධුසම්මතො. බහුජනස්ස අශ්‍රැතවත් අඳබාල පෘථග්ජනයන්ගේ. පැවිද්දෙහි පටන් අතික්කන්ත වූ බොහෝ රාත්‍රීන් දත්තේනු යි රත්තඤ්ඤු. පැවිදි ව බොහෝ කල් ඇත්තේනු යි චිරපබ්බජිතො. මෙසේ දිගුකල් ගියේ යයි අද්ධගතො යි. පශ්චිම වයසට පැමිණ සිටි හෙයින් වයො අනුප්පත්තො. ඒ ෂට්ශාස්තෘහු නම් 1. පූරණකස්සප 2. මක්ඛලීගෝසාල 3. අජිතකේසකම්බල 4. පකුධකච්චායන 5. නිගණ්ඨනාතපුත්ත 6. සඤ්ජයබෙළට්ඨිපුත්ත යනු මොවුහු ස'දෙන ය.

SEE PDF :  Gaṇācariyo  - Sāmaññaphalasuttaṃ

බුදු දහමේ ඉගැන්වෙන චක්‍රවර්ති රාජ්‍ය සංකල්පය පාලක-පාලිත දෙපක්ෂයේ ම ශුභසිද්ධිය පිණිස ඉවහල් වන අයුරු

බුදු දහමින් චක්‍රවර්ති රාජ්‍ය සංකල්පය ඉදිරිපත් කිරීමෙහි ලා බලපෑ සාධක

මහාභිනිෂ්ක්‍රමණයට පෙර පුරා දහතුන් වසරක් යුවරජ තනතුරේ වගකීම් දරමින් රාජ්‍ය පාලනයේ යෙදුණු ගෞතම බුදුරජාණන් වහනසේට රාජ්‍ය පාලනය පිළිබඳ ප්‍රා‍යෝගිකව ම අද්දැකීම් තිබූ බව පැහැදිලි ය. උන්වහන්සේ විසූ යුගය, එනම් ක්‍රි.පූ. හය වන සියවස වන විට භාරත දේශය තුළ දේශපාලනික වසයෙන් සිදුවෙමින් පවතින විවිධ වෙනස්කම් මගින් සිදුවන සමාජ පරිහානිය තත්වාකාරයෙන් අවබෝධ කර ගැනීමට උන්වහන්සේ සතු වූ එම පළපුරුද්ද ද හේතු වූවා නිසැක ය.

දසබෝධිසත්තුප්පත්තිකථා හෙවත් දස බෝසත් කථා පුවත

දසබෝධිසත්තුප්පත්තිකථා නම් පාලි ප්‍රබන්ධය ත්‍රිපිටකයට අයත් නැති එහෙත් සුත්තන්ත පිටකාගත සූත්‍රයක ශෛලිය අනුගමනය කරමින් ලියන ලද පශ්චාත් කාලීන නිර්මාණයකි. අනාගත කාලයෙහි පහළ වන බුදුරජාණන් වහන්සේලා විසින් අතීත භවයන්හි දී සපුරන ලද උත්කෘෂ්ට පාරමිතාවන්ගෙන් වඩාත් ම වැදගත් වූ පාරමිතාවන් ආශ්‍රයෙන් උන්වහන්සේලාගේ බෝධිසත්ත්ව ජීවිතය හඳුන්වා දීම මෙම කෘතියෙහි පරමාර්ථය යි. එබැවින් දසබෝධිසත්තුප්පත්තිකථා යන නාමයෙන් මෙම ග්‍රන්ථය හඳුන්වා ඇත. මෙම කෘතිය වැදගත් වන්නේ ථෙරවාදී සම්ප්‍රදාය තුළ ප්‍රචලිත වී ඇති අනාගතයෙහි බුදුවන මෛත්‍රේය බුදුරදුන්ට පසු ව ලෝකයේ පහළ වන බුදුවරුන් දස දෙනෙකුගේ විස්තර ඉදිරිපත් වන එක ම ථෙරවාදී කෘතිය මෙය වන බැවිනි.